Dear Diary,
Ang lakas ng kaba ng dibdib ko. Naalala ko yong balita sa diyaryo na isang caregiver ang naidemanda dahil napabayaan niya ang matandang lalaki sa shower.
Panay ang dasal ko kahit doon sa mga santo't santa na inalisan na ng lisensya ng pagkamartir at pagiging tagpatnubay sa mga nanawagan ng tulong.
"Mr. M, can you open the door please. I want to help you."
"I am not invalid, shy should I need your help?" boses niyang galing sa loob. Galit. Ngiiii
" Ow, I am sorry, I do not mean to offend you. Got fresh towels from the laundry. You might want them, warm and fresh-smelling."
" You do ? "
Ahaaa, lumalambot na. Pero sa boses niya ay nasa confused state siya.
"Want me to bring themt inside for you?"
" Okay."
"But the door is locked." isip, isip para mapabukas yong pinto.
"Then leave them by the door." Patay.
"They get soiled. Wanna open the door even just a tiny bit?" parang bata siyang kinakausap ko.
"Okay. but just tiny bit." sagot niya ulit.
"Promise, just tiny bit." Magtitirik ako ng kandila nito sa katedral, mabuksan lang niya ang pinto.
Maya-maya ay umawang ang pinto. Para akong ahente ng insurance na nabigyan ng pag-asang makausap ang maybahay kaya inilagay ko ang aking isang paa sa nakasiwang na pinto sa dakong ibaba para hindi niya na masara. Hindi ko inisip na baka bigla niyang isara, IPIT ang aking paa.
Sumilip siya sa siwang. Ohhhm may naamoy.......
